Trzeci marca, klub Firlej, ulica Grabiszyńska 56, Wrocław i kilkadziesiąt osób. Wszyscy nieprzypadkowi, poza mną. Przede mną siedzi grono znanych i szanowanych dziennikarzy. Wokół pełno kamer, aparatów, straszny szum, rozmowy.

SÅ‚yszaÅ‚am o innych reportażach – a byÅ‚o ich dziewięć. Jedna z dziewczyn zbieraÅ‚a materiaÅ‚y caÅ‚y rok – moja praca kosztowaÅ‚a mnie godzinÄ™ i kilka poprawek. Na podstawie tego stwierdzam, że jestem tu przypadkowo. Gala finaÅ‚owa XV Ogólnopolskiego Turnieju Reportażu im. Wandy Dybalskiej nie byÅ‚a „sztywnym” wydarzeniem – wrÄ™cz przeciwnie. Charyzma i poczucie humoru dominowaÅ‚y, nikt nie pÅ‚akaÅ‚, nikt nie żaÅ‚owaÅ‚, nikt nie krytykowaÅ‚.

Rozdanie nagród trwaÅ‚o krótko, chociaż dla każdego z dziesiÄ™ciu finalistów przygotowano prezentacjÄ™ o nim samym, a lektor opowiadaÅ‚ o każdym osobno. Mimo że zainteresowania i osoby byÅ‚y różne, czasem wybuchaÅ‚ Å›miech i siÄ™ dziwiono, akceptowano wszystko. Nagrody podobne, ale raczej nie o nagrody chodziÅ‚o, bo samo doÅ›wiadczenie byÅ‚o Å›wietne. Nasze prace poszÅ‚y „na warsztat”, usÅ‚yszeliÅ›my trochÄ™ porad, trochÄ™ ciepÅ‚ych słów. ByliÅ›my w radiu, telewizji, internecie, prasie. Każdy miaÅ‚ swoje pięć minut, żeby przeÅ‚amać nieÅ›miaÅ‚ość i wypowiedzieć siÄ™ na swój temat, niczyj inny.

OdwiedziliÅ›my wystawÄ™ cudów WrocÅ‚awia i Dolnego ÅšlÄ…ska, galeriÄ™ zdjęć Marilyn Monroe (bo kto nie kocha Marilyn), obeszliÅ›my Rynek z uczniami X Liceum i późnÄ… porÄ… spotkaliÅ›my siÄ™ w domu kultury na „Trenach“ Jana Kochanowskiego. Trzech aktorów na scenie, utwory Å›piewane. MÄ™czyÅ‚y, szczególnie że byÅ‚o koÅ‚o północy. Na nastÄ™pny dzieÅ„ zaplanowano zoo, a wÅ‚aÅ›ciwie oceanarium. Przewodnikiem byÅ‚ dyrektor instytucji, który postaraÅ‚ siÄ™ zaprezentować wszystko również ze strony technicznej.

Chyba jednak najważniejszym, co otrzymał każdy, jest motywacja do dalszej pracy, poszerzania horyzontów, szukania wszystkiego, bo wszystko może być piękną pracą i wizją. Ludzi można zaciekawić wszystkim, jeśli tylko robi się coś z pasją i tej pasji życzono nam jak najwięcej.

Martyna Milczarekc