LO w Ząbkowicach Śląskich

Miłość… ach, ta miłość! W różnych obliczach jest uczuciem najważniejszym w życiu każdego człowieka, towarzyszy również nam w poezji, muzyce, sztuce, literaturze.

Środa – 23 marca 2016 roku. Ostatni dzień w szkole przed Świętami Wielkanocnymi. Poranek chłodny, lecz zapowiadający naprawdę dobry czas. Ale wszystko zaczęło się już we wtorek o godzinie 22, kiedy to zauważyłam, że zginęła moja płyta z podkładem. Nagły strach, milion myśli, nawet chęć ucieczki, a w końcu gorączkowe poszukiwanie kogoś, kto wybawiłby mnie z opresji. Na szczęście pomogli mi niezawodni Ania Sowa i Jakub Semczuk, za co jeszcze raz DZIÊKUJÊ!!!

Z samego rana zwartą i gotową do działania grupą wyruszyliśmy, by podbić serca wszystkich, którzy nas usłyszą. Ania Sowa, Kacper Tokarz i ja zamierzaliśmy udowodnić, a raczej ostatecznie potwierdzić najwyższy poziom naszej Szkoły! Cały czas wspierała nas niezastąpiona, najukochańsza i najwspanialsza pani Magdalena Halikowska.

Tegoroczny konkurs poezji miłosnej odbył się pod hasłem „Nieznane granice miłości” i był jak zwykle zorganizowany przez Bibliotekę Publiczną w Ząbkowicach Śląskich. W komisji konkursowej zasiadali: pani Helena Wolnik-Kliber, pani Anna Magdalena Pokryszka oraz pan Zbigniew Szermer. Poziom okazał się wysoki zarówno w kategorii poezji śpiewanej, jak i recytacji. Jednak wciąż nie traciliśmy nadziei: „Bo jak nie my, to kto?”. Z humorem czekaliśmy na naszą kolej, na nasz czas, by pokazać, co potrafimy najlepiej. Ten dzień okazał się naprawdę szczęśliwy, ponieważ wszyscy zdobyliśmy nagrody: Ania Sowa, recytując wiersz pt. „Jestem Julia”, zdobyła III miejsce, oczarowując słuchaczy swą nadzwyczajną interpretacją. Kacper Tokarz uplasował się na II miejscu z utworem „Erotyk dla następcy”, wzbudzając nadzwyczajne uczucia. No i ja – Anita Zapała, stanęłam na najwyższym stopniu podium za wykonanie utworu „Boję się”, czym niestety/ „stety” doprowadziłam wszystkich do płaczu.

Mamy nadzieję, że tym „małym sukcesem” zachęcimy więcej osób do udziału w tego typu konkursach.

A dziś wraz z Anią dochodzimy do wniosku, że można zdobyć grand prix w Warszawie, ale i tak człowiek ostatecznie kończy, trąc buraczki na święta…

Tekst: Anita Zapała, kl. IIb
Foto: pani Magdalena Halikowska