LO w Ząbkowicach Śląskich

Piątkowy wieczór 5 grudnia br. uczniowie naszego Liceum spędzili w PWST we Wrocławiu na spektaklu „Amadeusz”. Nie pierwszy to kontakt z tą uczelnią, cieszymy się życzliwością władz i studentów od paru sezonów.

Reżyserami przedstawienia byli Bartosz Porczyk i Marta Streker. Na scenie grało czternastu aktorów, studentów IV roku Wydziału Lalkarskiego. Wykazali się niebywałą błyskotliwością, a także dużym talentem, mimo że jeszcze przecież się uczą. Można powiedzieć, że gra aktorska ozdabiała scenę, której wystrój był skromny i opierał się na kilku rekwizytach.. Aktorzy, przedstawiający swoich bohaterów, byli tak samo ubrani, np. trzy osoby grały Mozarta, cztery występowały jako Antonio Salieri, a siedem wcielało się w rolę Konstancji. Było to niezwykle pomysłowe i sprawiło, że przedstawienie stało się dynamiczne oraz nieprzewidywalne. Jednak chyba tylko ubiór łączył te postacie, bo wnętrze każdej było inne, mimo że de facto należało do tej samej osoby. Pojawiały się także lalki, które mogły sugerować, że główne figury Salieriego, Mozarta czy Konstancji są często po prostu kierowane przez inne osoby i traktowane jak marionetki.

Spektakl poruszał kwestie uniwersalne, takie jak pragnienie wyjątkowości i bycia najlepszym za wszelką cenę. Problem pokazany został na przykładzie konfliktu artystów-muzyków. Salieri nie mógł się pogodzić z tym, że Mozart może być lepszy od niego, dlatego za wszelką cenę chciał się go pozbyć. Ponieważ miał względy u cesarza, wiele razy mu się to udawało. Za sprawą sporu ujawniła się mroczna strona nadwornego kompozytora. Początkowo przestrzegający zasady etyki, cnót, a także przysięgi, jaką złożył, potrafił posunąć się nawet do próby gwałtu Konstancji, tylko po to, aby zniszczyć Mozarta. Znamienne są jego słowa, skierowane do „przeciwnika”: „Co ty ze mną zrobiłeś?” Świadomy był więc, że pozwolił zawładnąć sobą najniższym instynktom. Nic to jednak nie zmieniło. Często udawał przyjaciela Mozarta, by dowiedzieć się jak najwięcej o jego planach, a potem je zniszczyć. Jego pretensje skierowane do Boga brzmią bardzo dramatycznie, czuje się zawiedziony i rozgoryczony tym, że nie jest najlepszy. Zapowiada nawet, że od teraz będzie z Nim walczył, ponieważ Bóg sprzyja Mozartowi, a nie jemu. Salieri osiągnął cel, został sam i mógł czuć się najlepszym. Ale któż dziś słucha jego muzyki? To Mozarta znają wszyscy… Było to więc pozorne zwycięstwo.

Spektakl pokazuje, jak złożoną, skomplikowaną postacią jest człowiek. Idealnie było to widać, kiedy postacie grające Konstancję przychodziły do Salieriego. Każda z nich inaczej się zachowywała. Sam Mozart bywał tragiczny, ale i śmieszny czy nawet grubiański. Interesująco został przywołany motyw ojca, wymagającego w stosunku do syna i chcącego zaspokoić dzięki niemu swoje ambicje. Takim był ojciec Mozarta – Leopold.

Tak naprawdę w tym widowisku można odnaleźć samego siebie. To rzecz o zazdrości, o pysze, o ludzkiej małości i wielkości, o mrocznej stronie duszy, o demonach, które prześladują. To spektakl przede wszystkim o człowieku. Bez Freuda ani rusz!

Jak twierdzą widzowie, nie można było oderwać wzroku od sceny. Oby więcej takich sztuk i reżyserów, którzy je tworzą. Można dużo się nauczyć, a także dowiedzieć się czegoś o samym sobie.

Tekst: Ania Bryjak, Kamil Demianiuk, Michał Duraj, kl. 3b
Foto: Honorata Jednak, kl. Id; zabkowice4you.pl